"Paladino werd eind jaren zeventig met collega's als Clemente, Chia, Cucchi en De Maria door de kunstcriticus Achile Bonito Oliva naar voren geschoven als representant van een nieuwe stroming, die zich onder de noemer „trans-avantgarde", in korte tijd mocht verheugen in een overrompelende internationale belangstelling.
Met bovengenoemde kunstenaars deelt Paladino een sterke belangstelling voor het uitbeelden van uiterst persoonlijke ervaringen, die bij voorkeur worden vastgelegd in oude vertrouwde media als schilderijen en tekeningen.
In een interview heeft Paladino eens opgemerkt: „Een fundamenteel aspect is de energie die ik uit het werk kan laten stromen. Een kwestie van betrekkingen, niet van stijl, noch taal, maar een serie van tekens en betekenissen, min of meer literair en autobiografisch, ironisch of vermakelijk. In mijn tekeningen geef ik iets weer, dat meer over het innerlijk gaat. Een tekening leeft alleen als teken op papier, als schriftteken en heeft de ingewikkelde filter van het schilderen niet nodig. Tekenen is werkelijk de kleinst denkbare en meest directe vorm die er bestaat. In een schilderij probeer ik een concentratie van energie te bereiken, In de tekening is die meer verbrokkeld van blad naar blad."
Kijkend naar zijn tekeningen en aquarellen, uitgevoerd in een gevoelig handschrift waaraan een typisch Italiaanse hang naar subtiele elegantie niet ontbreekt, kan je je nauwelijks onttrekken aan het fantastische wereldbeeld dat Paladino laat zien. Niet alleen menselijke figuren, ook dieren, planten en zelfs dode dingen als huizen en stenen, krijgen in de manier waarop Paladino ze weergeeft een mysterieuze „geest" van levendigheid. Uit zijn tekeningen straalt echter geen extatisch leven. De nadruk ligt veel meer op een stillere vorm van leven, bijvoorbeeld vergelijkbaar met de activiteit van insecten in het onderhout van een bos." Pieter Heynen in De Volkskrant (11 december 1981)
