"Overgevoelig maar cerebraal, een filosoof die over zijn gedachten struikelt en die bij de geringste aanleiding die aan zijn filosoof-zijn apelleert onhoudbaar aan het teoretiseren slaat, dat is wat men van Anton Heyboer op het eerste gezicht uit zijn etsen gewaar wordt. Snel en zonder overdreven zorg om de verfijningen der schoonheid worden zijn etsen neergekrast, direkt met een schraapstaal over het zink of over een asfaltlaag die later uitgebeten wordt. Maar nooit staan zijn lijnen in het wildeweg ekspressief te zijn, want de ongerichte gevoelsontladingen van een action-painter zijn hem vreemd. Integendeel, elke lijn, elke cirkel heeft een funktie in de formulering van Heyboers gedachtengang; hij is een systeembouwer van belang, die geen geringe dingen aansnijdt en die alles met alles in verband probeert te brengen. Heyboers lust tot redeneren en betogen moet zijn manier van bescherming zijn, meer nog dan een poging tot kommunikatie met de wereld buiten zijn schuur." Hans Sizoo in "Ons Erfdeel", jaargang 13 (1969-1970).
