"André Derain, geboren in Chatou in de omgeving van Parijs, was door zijn vader geenszins voor een loopbaan in de kunst voorbestemd. Toen hij echter in 1899 Maurice Vlaminck ontmoette, bepaalde hij zijn keuze en sloot hij zich aan bij deze muzikant, wielrenner, schrijver en schilder en huurde, samen met hem, een atelier in zijn geboortedorp. Een jaar later maakte hij kennis met Matisse, die hem een grote toekomst voorspelde en, door voorspraak bij zijn ouders, zijn carrière mogelijk maakte. Matisse, Vlaminck en Derain werden de aanvoerders der ,,fauves", de ,,wilde dieren" die met hartstocht de natuur in gingen en haar het geheim der sterke kleuren trachtten te ontfutselen. Primaire, harde kleuren verkoos Derain, en lange tijd gebruikte hij bij voorkeur de verf direct uit de tubes, zonder menging en „verzwakking". En dit kleurgebruik in navolging van Van Gogh, bleef het kenmerk van het ,,fauvisme", dat niet bijzonder lang heeft bestaan, maar een grote weerklank vond. Het driemanschap is overigens later jaren uiteen gegaan. Vlaminck bleef de „wildste" met een onuitroeibare tegenzin tegen musea en cultuur in het algemeen, Matisse werd en bleef een pionier en bereikte, met Picasso, de positie van onbetwist meester der moderne kunst, Derain ten slotte, meer algemeen cultureel van inslag, zocht naar een nieuw klassicisme, onder invloed van Picasso's klassieke periode, van Rousseau le Douanier, van Cézanne's klassicerende neigingen, van Corot en Renoir. Er is een tijd geweest, dat Derains prestige onaantastbaar was, dat hij de grootste levende schilder van zijn tijd werd genoemd. In later jaren hebben Matisse en Picasso, dapperder en oorspronkelijker, hem in de publieke sympathie en verering verdrongen. Niettemin heeft hij, altijd wankelend tussen natuur en cultuur, een oeuvre van grote omvang en hoge kwaliteit nagelaten, op velerlei terrein: portret, landschap, interieur, stilleven, illustratie en tapijtkunst, en ook in de decoratie en costumering van balletten [...]." Algemeen Handelsblad (10-09-1954)
